बयो,
अनावधानाने काल तुझ्या खोलीत आले... हो अनावधानानेच...( कसलं तुझं माझं म्हणून हसू नकोस आता) देव जाणे कसल्या तंद्रीत वावरत होते पण तुझ्या खोलीतल्या तुझ्या खिडकीत येऊन बसले आणि अन क्षणात जागी झाले बघ... तुझ्या खोलीतली तुझी खिडकी... उभ्या लोखंडी गजांची ... लाकडी तावदानांची .. तुझी लाडकी खिडकी अन त्याला लागून असलेला लाल मातीतला उबदार कट्टा....
मला आठवतंय हे घर बांधायला घेतलंस तेव्हा एकदाच म्हणालेलीस, एक खिडकी हवी गं इथे.. जगाकडे पाठ करून निसर्गात रमून जायला.. बाहेरचे कोलाहल मिटवून आतली शांतता अनुभवायला एक खिडकी हवीच.. किती सुंदर दिसत होतीस तू हे सांगताना बयो.. ह्या खिडकीतून दिसणारे अगणित ऋतुसोहळे तुझ्या नजरेने असंख्य वेळा अनुभवलेत ते उगाच नाही ना..
खिडकीत आले अन् समोर दिसला नखशिखांत बहरलेला पारिजात..पहाटेच्या ओल्या धुक्यात चांदणं ल्यालेला देखणा पारिजात... तुझ्यासारखा... तुला सांगू fairy tales बघत मोठ्या झालेल्या आपल्यासारख्या मुलींची स्वप्नं पण fairy tale सारखी नाजूक, गोड गोड असतात ना गं.. आता हेच बघ, हा पारिजात बघितला आणि उगाच आपलं मनात आलं की पहाटेच्या दव भरल्या शांत प्रहरी हा पारिजात कोणीतरी तितक्याच निर्मळतेने उधळावा आपल्यावर... किमान प्रेमाने ओंजळीत तरी भरावा ना गं कोणीतरी.... हसू नकोस गं तूपण.. बालिशपणा वाटत असेल सगळा पण.. पण म्हणाले ना fairy tales.. जाऊ दे..बयो तुला माहितेय? तुझ्या ह्या खिडकीतून सकाळच्या उन्हाची एक कोवळी तिरीप आत येते अन सोबतीला असतात ते असंख्य चमचमणारे क्षण... पिवळ्याधम्म उन्हाचा तो तुकडा जमिनीच्या लाल मऊशार कोब्यवर विसावला की का कोण जाणे पण हात आपसुकच जोडले गेले.. उगाच पवित्र वाटून गेलं...तुला आठवतंय ह्या खोलीच्या जागी देवघर करायचं मनात होतं आम्हा सगळ्यांच्या पण का कोण जाणे तिथे तूच असावीस असा हट्ट होता तुझा.. कधीही कसलाही हट्ट ना करणारी तू म्हणून तुझी ही इच्छा सगळ्यांनी मान्य केली... काल अख्खा दिवस इथेच रेंगळल्यावर रात्र आपसूकच खिडकीत बसून सरली अन तुझ्या एकमेव हट्टा मागचा उद्देश लख्खपणे कळला बयो.. तुझ्या खोलीच्या ह्या खिडकीतून बयो परसदारची विहीर दिसायची... रात्रीच्या काळ्या अंधारात अजूनच गूढ दिसणारी खोल विहीर...अर्थात तू आम्हा कोणाला कधी तिकडे फिरकू दिलं नाहीस पण ... पण तुझ्या आधाराला येणारे, हरवलेले, कोलमडलेली माझ्यासारखे बरेचशे अन प्रत्येकाच्या मनातल्या असह्य प्रश्नांवर उत्तर म्हणून उभी होती ही विहीर हे आम्हा सगळ्यांनाच ठाऊक होतं गं ...कदाचित तुलाही... तुझा ह्या खोलीचा.. ह्या खिडकीचा हट्ट आज पूर्णपणे कळला बयो...ह्या खिडकीत बसले अन बघ मला मी तु झाल्यासारखी वाटले.. हसू नकोस पण खरचं..ह्या खिडकीतून दिसणाऱ्या ऋतूंचे अगणित सोहळे तुझ्याच नजरेने बघितले असतीलही पण आज इथे बसून ते अनुभवताना तू उमगते आहेस बयो नव्याने...
